Over comfortzones, angst om te falen en waarom groeien pas begint na je promotie
Vorig jaar heb ik mijn blauwe band gekregen en bij velen die net gepromoveerd zijn slaat het imposter-syndrome onverbiddelijk toe, dus ook bij mij. Heb ik deze band wel verdiend? Die gast sloopt mij altijd, maar heeft nog steeds wit. Dat soort fijne gedachten.
Dit schijnt het ergst te zijn als je van de witte band naar de blauwe band gaat. Ze hebben er zelfs een term voor bedacht: Blue Belt Blues. Je werkt jaren toe naar die blauwe band en dan komt de realisatie dat die lange weg nog maar net is begonnen en dat er vanaf nu op je gejaagd gaat worden door de witte banden, die die promotie nog niet hebben gekregen.
Photo by Volodymyr Hryshchenko on Unsplash
Afgelopen zaterdag was het de jaarlijkse promotietraining op onze Braziliaans jiu-jitsu club. Tijdens deze speciale training krijgen de mensen die genoeg vooruitgang hebben laten zien een nieuwe kleur band. (Even tussendoor, je begint op wit, dan ga je via blauw, paars en bruin uiteindelijk naar zwart.)
De Blue Belt Blues heeft al vele slachtoffers gemaakt. Mensen raken zo gedemotiveerd dat ze uiteindelijk stoppen met BJJ.
Ik ben, een jaar na mijn promotie, gelukkig nog niet gestopt en dat ben ik ook niet van plan, maar ik begrijp het gevoel van de Blue Belt Blues wel. Alleen pak ik het anders aan. Ik zorg dat ik onzichtbaar ben. Soms letterlijk, door niet te komen trainen en soms figuurlijk, door alleen met mensen te rollen (BJJ-term voor sparren), waarvan ik weet dat ik sowieso ga verliezen of winnen. Veilige keuzes, zodat ik niet zal worden ontmaskerd als die imposter, die ik eigenlijk ben.
Maar in veilige keuzes zit geen groei.
De spiegel van mijn trainer
Ik sprak na afloop van de training met mijn trainer. “David, je kunt wel altijd met die grote, sterke kerels rollen, maar daar leer je uiteindelijk niks van. Kom eens op een andere dag trainen, met andere teamgenoten. Dat zal goed zijn voor je ontwikkeling.”
Toen realiseerde ik me dat hij precies doorhad wat ik al een jaar onbewust aan het doen was.
Mijn angst om ‘door de mand te vallen’ zorgde ervoor dat ik eigenlijk al een jaar niet of nauwelijks vooruit was gekomen. Ik had pijntjes en het feit dat ik in veel gevallen een stuk ouder ben dan mijn teamgenoten gebruikt om lekker in een comfortzone te blijven zitten.
Ik realiseerde me ook dat ik dit niet alleen in mijn sport deed.
Parallel met het ondernemen
Ik heb niet alleen last van blue belt blues, maar ook van een Level-up Limbo. Het ontslag nemen was ‘mijn promotie’ en nu zit ik lekker rustig te wachten op die ene grote doorbraak, zonder dat ik daar echt het werk voor doe.
Uit angst voor afwijzing verzin ik excuses om die ene grote lead niet te benaderen of ik val in de val van uitstelgedrag. Allerlei andere zaken veranderen op miraculeuze wijze van onbenullig in essentieel. Want als je die lead niet benadert, kun je ook niet afgewezen worden. Slim toch?
Nee, niet slim... Helemaal niet slim.
Het voelt misschien veilig om niets te doen, maar in werkelijkheid kom ik vast te zitten.
Ik blijf hangen in de gedachten over wat zou kunnen zijn, in plaats van te focussen op wat ik nu kan doen om vooruit te komen. Het is de klassieke val: te veel nadenken en te weinig doen. Want zelfs als ik blijf wachten op dat moment van perfecte timing, weet ik: dat moment komt nooit.
Het werk begint pas wanneer je de deur opent, niet wanneer je erover nadenkt.
Groei vraagt om ongemak
We denken vaak dat groei vanzelf komt als we ergens goed in worden. Dat we simpelweg verder kunnen bouwen op wat we al kunnen. Maar de waarheid is anders: groei komt niet uit de dingen die je al beheerst. Het komt voort uit dat wat je nog niet kunt.
Na een succes, na een promotie, denken we soms dat we er al zijn, dat we het hebben gemaakt, maar in werkelijkheid betekent succes dat je jezelf nu weer opnieuw moet uitvinden. Je hebt de basis gelegd, maar de volgende stap is waar de echte uitdaging ligt.
Als je alleen doet wat je al kunt, mis je de kans om te evolueren. Fouten maken, verliezen en zelfs falen zijn onmiskenbare tekenen van vooruitgang, net als het aangaan van de strijd met de sterkere tegenstanders op de mat.
Je zult pas echt groeien wanneer je durft om je veiligheid los te laten en te falen zonder angst. Want daar, in het ongemak, ligt je potentieel.
Photo by eberhard grossgasteiger
Let’s go!
Aan één ieder die dit leest, maar in eerste plaats aan mijzelf, zou ik willen zeggen: Blijf risico’s nemen, blijf jezelf uitdagen.
De comfortzone is een fijne plek om lekker in te vertoeven, maar het is ook een gevaarlijke plek waar je in vast kunt komen te zitten.
Je hebt je nieuwe niveau bereikt, of het nu je blauwe band, nieuwe klanten of een hogere status is. Dit is het moment om verder te groeien, om je grenzen opnieuw te verleggen.
Groei begint na het ongemak, niet ervoor. En dat ongemak, die spanning van het onbekende, is precies wat je nodig hebt om vooruit te komen. Dus wees niet bang om te falen, wees niet bang om opnieuw te beginnen. Want waar jij nu bent, is slechts de eerste stap naar de volgende versie van jezelf.
Blijf doorgaan.
Reactie plaatsen
Reacties